Η Δημοτική Ενότητα Πινδέων του Δήμου Πύλης αποτελείται από 9 δημοτικές κοινότητες, έχει έκταση 165 km2 και συνολικό πληθυσμό 1.015 κατοίκους. Είναι τοποθετημένη στις πλαγιές της νότιας Πίνδου και συνορεύει δυτικά με τη Δ.Ε. Νεράιδας και Δ.Ε. Μυροφύλλου, βόρεια με τη Δ.Ε. Αιθήκων, ανατολικά με τη Δ.Ε. Πύλης και νότια με τις δημοτικές κοινότητες Αργιθέας και Αθαμανίας.

Το ανάγλυφο της συγκεκριμένης δημοτικής ενότητας χαρακτηρίζεται έντονο, με πρανή απότομης μορφολογίας, με απότομες κλίσεις και έντονες χαραδρώσεις που καλύπτονται κατά τόπους από πυκνά δάση. Όλος ο ορεινός χώρος διαμορφώνεται από πολλές γεωλογικές πτυχώσεις, με απότομες κλίσεις και βαθιές χαραδρώσεις, που διαβλακώνουν έντονα την περιοχή δημιουργώντας πολλά ρέματα μόνιμης και περιστασιακής ροής. Στην εν λόγω ορεινή ζώνη αναπτύσσεται το σύνολο των οικισμών, ενώ ο βασικός άξονας διασύνδεσης και εσωτερικής επικοινωνίας είναι η οδός Στουρναραίικων-Μεσοχώρας.

Οι σημαντικότερες γεωμορφολογικές εξάρσεις, σε ένα έντονο ανάγλυφο, είναι οι κορυφές Προφήτης Ηλίας (1.431μ.), Πυργάκι (1.615μ.), Αυγό (1.631μ.), Λιθαρομάντρι (1.676μ.), Μαυροπούλι (1.721μ.) και Κούκος (1.781μ.). Η οροσειρά της νότιας Πίνδου αναπτύσσεται στην περιοχή μελέτης και καθορίζει το χωρικό πρότυπο οργάνωσης και ανάπτυξης. Στις πλαγιές, στις παρειές και στις ορεινές προεκτάσεις του προς τα ανατολικά, μεταξύ των υψομετρικών των 740μ. και 1.200μ., αναπτύσσεται το σύνολο των οικισμών του.

Η Δ.Ε. Πινδέων διασχίζεται από πολλά ρέματα, τα οποία αποστραγγίζουν τον ορεινό όγκο των Αθαμανικών. Το δασικό της οικοσύστημα περιλαμβάνει πληθώρα τύπων οικοτόπων. Οι σπουδαιότεροι από αυτούς αφορούν στις πυκνές διαπλάσεις ελάτης και δρυός καθώς και στις εκτεταμένες διαπλάσεις σκληρόφυλλων ειδών. Στους εν λόγω βιότοπους εντοπίζονται μεγάλα αρπακτικά όπως γύπες και αρκούδες. Τμήμα αυτού του συστήματος αποτελεί και το φαράγγι του Αχελώου με το παρόχθιο δάσος του. Η σπουδαιότητα αυτού έγκειται στην υποστήριξη πλήθους οικοτόπων, στην προστασία των εδαφών από τη διάβρωση, στην ρύθμιση της ποιότητας των νερών και στην γενικότερη αισθητική αξία του φυσικού περιβάλλοντος. Τμήμα της βορειοανατολικής έκτασης της Δ.Ε. Πινδέων όπως επίσης και μικρό τμήμα στα νότια αυτού εντάσσονται στο Δίκτυο Natura 2000. Επίσης νότια του Βαθυρρεύματος εντοπίζεται καταφύγιο θηραμάτων, ενώ βόρεια των Στουρναραίικων εντοπίζεται ελεγχόμενη κυνηγετική περιοχή.

Δημοτικές Κοινότητες

Βαθύρρευμα

Το Βαθύρρευμα βρίσκεται σε ύψος 840μ., απέχει από την πόλη των Τρικάλων 48 χλμ. και έχει πληθυσμό 54 κατοίκους. Η πρώτη γραπτή αναφορά για το χωριό υπάρχει στην τουρκική απογραφή του 1454/55 ως Vasirama. Σε έγγραφα του 16ου αιώνα αναφέρεται ως Βαθύρρευμα. Το όνομα είναι ελληνικό και σχετίζεται με τη γεωγραφική θέση του χωριού.

Γύρω από το χωριό υπάρχουν άφθονα νερά: Γκούρα, Βλαχόβρυση, Λαιούσα, Μουσαμάς, Μπουκουβάλα, Παλιοκόπρι, Ποτιστής, Κανάλια, Λιβάδια, Βαθυρρευματιώτης (ο οποίος είναι παραπόταμος του Αχελώου). Το χωριό περιστοιχίζεται από δάση με έλατα και οξιές, ενώ πιο πάνω υψώνονται γυμνές βουνοκορφές. Τα βουνά Λαίουσα (1.800μ.) και Τραμπάλα (1.500μ.), προσφέρουν θέα προς τα χωριά της Άρτας, ενώ από τη Μαγγανιάρα, η θέα προς το θεσσαλικό κάμπο είναι πανοραμική.

Βαλκάνο

Το Βαλκάνο βρίσκεται σε υψόμετρο 750μ. κοντά στον παραπόταμο του Αχελώου, απέχει από την πόλη των Τρικάλων 65 χλμ., και έχει πληθυσμό 59 κατοίκους. Το Βαλκάνο αναφέρεται για πρώτη φορά το 16ο-17ο αιώνα. Το όνομά του προέρχεται από την τουρκική λέξη Balkan, που σημαίνει απότομη, ψηλή, δασωμένη οροσειρά.

Οι κάτοικοι του χωριού, κτηνοτρόφοι κατά το πλείστον, το εγκαταλείπουν το χειμώνα για να διαχειμάσουν στα πεδινά. Το καλοκαίρι που επιστρέφουν, προετοιμάζουν το μεγάλο ετήσιο πανηγύρι του χωριού, που γίνεται στις 26 και 27 Ιουλίου, γιορτή της Αγίας Παρασκευής, με γλέντι που ακολουθεί τη λειτουργία στην παλιά εκκλησία της τιμώμενης Αγίας. Στην πλατεία του χωριού ντόπιοι και επισκέπτες τραγουδούν και χορεύουν με τη συνοδεία κομπανίας δημοτικών τραγουδιών και απολαμβάνουν μαγειρεμένα κρέατα που μοιράζονται από “καζανιές” στους παρευρισκόμενους. Αξίζει τον κόπο να επισκεφθεί κανείς το χωριό το καλοκαίρι, όταν η διαφορά θερμοκρασίας με την πεδιάδα είναι αισθητή και πράγματι ανακουφιστική, και να περπατήσει τη μικρή απόσταση μέχρι το βουνό της Λαίουσας (προσφέρεται για ορειβασία), με τα άφθονα κρύα νερά των πηγών του, κατάφυτο με οξιές και έλατα. Επιπλέον, στο ποτάμι μπορεί κανείς να ψαρέψει πέστροφες.

Λιβαδοχώρι

Το Λιβαδοχώρι απέχει από τα Τρίκαλα περίπου 56 χλμ., βρίσκεται σε υψόμετρο 1.140μ., και έχει 14 μόνιμους κατοίκους. Για πρώτη φορά το χωριό αναφέρεται σε πηγές του 16ου-17ου αιώνα. Το τοπωνύμιο Γκιόνθι είναι αρβανίτικο. Στην αλβανική γλώσσα η λέξη Gionth σημαίνει φυλλόψειρα. Αυτό ίσως να ήταν το παρατσούκλι του ιδρυτή του χωριού. Αργότερα ονομάστηκε Λιβαδοχώρι, όνομα που οφείλεται στα αρκετά λιβάδια του χωριού.

Οι λάτρεις της πεζοπορίας μπορούν μετά από δίωρο περπάτημα να βρεθούν στο Αυγό (2.000μ.) απ’ όπου, όπως λένε, όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, φαίνεται ο Παγασητικός κόλπος, η λίμνη Πλαστήρα και το Ιόνιο Πέλαγος. Μπορούν επίσης να επισκεφτούν την κορυφή Χούνη.

Μεσοχώρα

Η Μεσοχώρα απέχει από τα Τρίκαλα 68 χλμ., βρίσκεται σε υψόμετρο 750μ., και έχει 179 κατοίκους. Βρίσκεται στο χώρο της υπό κατασκευήν τεχνητής λίμνης για την εκτροπή του Αχελώου. Η πρώτη γραπτή αναφορά για τη Μεσοχώρα γίνεται στην τουρκική απογραφή του 1454/55 με το όνομα Βιτσίστα, που πιθανότατα προέρχεται από το σλαβικό bezatic, που σημαίνει «τρέχω, ρέω ορμητικά». Προφανώς ονομάστηκε έτσι γιατί βρίσκεται στη συμβολή του Αχελώου (ο οποίος από το μεσαίωνα ονομάζεται Ασπροπόταμος λόγω της άσπρης, από τα χαλίκια, κοίτης του) με τον παραπόταμό του Συμνιώτη. Ονομάστηκε Μεσοχώρα το 1928, γιατί βρισκόταν στο κέντρο από τα χωριά που απάρτιζαν το δήμο Κοθωνίου στον οποίο ανήκε. Στην αρχαιότητα αποτελούσε τμήμα της χώρας των Αθαμάνων. Σύμφωνα με αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή εντοπίστηκαν παραποτάμιοι οικισμοί των πρώτων ρωμαϊκών χρόνων στις τοποθεσίες Λούτσα και Παλαιοχώρι. Στη σημερινή της θέση μεταφέρθηκε τον 6ο-7ο αιώνα. Το 1200 Λατίνοι σταυροφόροι πολιόρκησαν ορθόδοξους καλόγερους στη θέση Βάκαρη και κατέλαβαν το μοναστήρι του Αγίου Ερμολάου. Κατά την τουρκοκρατία έγινε καταφύγιο για αρματολούς και κλέφτες, και στην περιοχή έδρασε ο Νικολός Στουρνάρης.

Οι τοποθεσίες Στουρνάρι και Λιακατά θυμίζουν τη δράση των δύο οπλαρχηγών. Μετά την επανάσταση αναπτύχθηκε και κατά την απελευθέρωση ήταν το μεγαλύτερο από τα χωριά που μετέπειτα αποτέλεσε το δήμο Κοθωνίου. Το 1940 έχασε έμψυχο υλικό και υπέστη υλικές καταστροφές, με αποκορύφωμα την πυρπόληση της από τους Γερμανούς το Νοέμβριο του 1943. Λίγο έξω από τη Μεσοχώρα υπάρχει η περίφημη λίθινη τοξωτή γέφυρα ή «Γέφυρα του Κόκκου Χατζηπέτρου», έργο Ηπειρωτών μαστόρων. Σε καλή κατάσταση βρίσκονται και τα αλώνια του Βλάχου, στο Παλαιομονάστηρο και στον Αη-Λια. Aξιοσημείωτες είναι και οι βρύσες Βλαχοτάτσι, Μπαρούτα, Παπαγιάννη και Μαυρογιώργη.

Πανέμορφες είναι και οι τοποθεσίες στις πηγές Κοχλαστήρας, Παλαιόμυλος, Γκούρα, Κορομηλιές και Λιβάδια Αράντζου. Πάνω από τη Μεσοχώρα υψώνονται οι κορυφές Αγκάθι ή Βαβούρι (1.665μ.) και Χατζή (2.038μ.), απ’ όπου είναι ορατά τα όρη των Αθαμανών, καθώς και οι πηγές του Αχελώου στο Χαλίκι. Η χλωρίδα είναι ιδιαίτερα πλούσια με δάση ελάτης και κέδρου, βελανιδιές, κουμαριές, δασική φτέρη αλλά και χιλιάδες καρποφόρα δέντρα, ήμερα και άγρια, όπως καρυδιές, κερασιές φουντουκιές (λεπτοκαρυές), κορομηλιές, μηλιές, κρανιές, αγριαχλαδιές (γκορτσιές) κ.ά. Η ποικιλία άγριων βοτάνων είναι ιδιαίτερα πλούσια, με τη ρίγανη να επικρατεί, γεγονός που ευνοεί την παραγωγή ανθόμελου. Στην περιοχή υπάρχουν λαγοί και πέρδικες γι΄ αυτό δεκάδες κυνηγοί την επισκέπτονται συχνά. Αρπακτικά πουλιά όπως ο σταυραετός, ο γύπας (όρνιο) και το γεράκι φωλιάζουν στις γύρω απόκρημνες κορυφές. Λύκοι εμφανίζονται συχνά, όπως αλεπούδες και κουνάβια καθώς και πολλά τρωκτικά όπως οι βερβέρες. Αραιά εμφανίζονται αρκούδες και μάλλον είναι το νοτιότερο σημείο εμφάνισής τους στον ελλαδικό χώρο. Στον ποταμό Συμνιώτη υπάρχει νερόμυλος και δριστέλα. Στο ποτάμι, στα Καζάνια του Ντάβανου, μαζεύονται το καλοκαίρι για κολύμπι ντόπιοι αλλά και ξένοι επισκέπτες. Το χωριό γιορτάζει στις 15 Αυγούστου στο Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στο χωριό γίνονται τριήμερες εκδηλώσεις με φαγητό και γλέντι. Μία ημέρα του τριημέρου είναι αφιερωμένη στο χαρακτηριστικό χορό του πιπεριού, ένα παραδοσιακό έθιμο, όπου όλοι οι κάτοικοι του χωριού και των περιχώρων καθώς και επισκέπτες, σχηματίζουν ένα μεγάλο κύκλο και χορεύουν το «πώς το τρίβουν το πιπέρι». Το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου η ΜκΟ “ΑΧΕΛΩΟΥ ΡΟΥΣ” διοργανώνει στη Μεσοχώρα τις “ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΧΕΛΩΟΥ”. Οι εκδηλώσεις είναι πολυήμερες, έχουν πολυδιάστατο περιεχόμενο με υψηλή αισθητική και στόχο την κινητοποίηση του δυναμικού της περιοχής. Την ίδια εποχή διοργανώνει στη θέση “Καζάνια”  το ετήσιο camping με νέους και νέες από όλη την Ελλάδα. Το camping Μεσοχώρας έχει πανελλήνια εμβέλεια και έχει σαν στόχο εκτός από την διασκέδαση των νέων  και την ανάδειξη των πολιτιστικών και περιβαλλοντικών ζητημάτων  της   περιοχής. Οι εκδηλώσεις διαρκούν 7μέρες.

Μοσχόφυτο

Το Μοσχόφυτο (Κορνέσι έως το 1927) βρίσκεται σε υψόμετρο 800μ., απέχει από τα Τρίκαλα 60 περίπου χλμ., και έχει 41 κατοίκους. Αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφο του 1336, υπέρ της επισκοπής Σταγών. Στην τουρκική απογραφή του 1454/55 αναφέρεται ως kornisi. Η ονομασία προέρχεται από τη βλάχικη λέξη cornu που σημαίνει κρανιά. Γύρω από το Μοσχόφυτο υψώνονται οι κορυφές της Λαίουσας και του Ξηροβουνίου. Το χωριό πήρε το όνομά του από το φυτό μόσχος.

Στην περιοχή υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που χρονολογείται από το 1810, της Αγίας Τριάδας (1849) και της Αγίας Παρασκευής (1870). Το χωριό έχει πανηγύρι στις 20 Ιουλίου, στο συνοικισμό Πλατανάκια και στις 26 Ιουλίου στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Και στα δύο πανηγύρια γίνεται διήμερο γλέντι, ενώ στο μεσοδιάστημα πραγματοποιούνται εκδηλώσεις όπως θεατρικές παραστάσεις.

Νέα Πεύκη

Η Νέα Πεύκη είναι ορεινό χωριό του νομού Τρικάλων. Βρίσκεται σε υψόμετρο 920μ. ανατολικά της Μεσοχώρας, απέχει 62 χλμ. από τα Τρίκαλα, και έχει πληθυσμό 39 κατοίκους.

Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα στα δάση των Γούπατων, της Ιταμίας και του Χατζάκου, όπου καταφεύγουν πέρδικες και λύκοι. Μέσα στο χωριό κυλά ο χείμαρρος Κακόρεμα, ενώ στην είσοδό του κυλά παραπόταμος του Αχελώου. Δίπλα και προς τη μεριά της εκκλησίας, βρίσκονται οι πηγές Βρυσούλα και Φράξος (1200μ.) καθώς και το σπήλαιο Αλώνια, ενώ λίγο μακρύτερα και βορειοδυτικά είναι η Κόκκινη Σπηλιά.

Παράμερο

Το Παράμερο είναι ορεινό χωριό του νομού Τρικάλων, χτισμένο σε υψόμετρο 1.040μ., στις πλαγιές της νότιας Πίνδου, και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς του νομού Τρικάλων. Ανήκει στη δημοτική ενότητα Πινδέων και απέχει περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο από τα Τρίκαλα, δηλαδή περίπου 61 χλμ., ενώ έχει 14 κατοίκους. Πρόκειται για οικισμό της Βυζαντινής εποχής και για πρώτη φορά αναφέρεται σε έγγραφο του 1336 ως Βαρδάνι. Στην τουρκική απογραφή του 1454/55 αναφέρεται ως Vantan. Από εκεί και πέρα αναφέρεται ως Βαρδάρι. Περιστοιχίζεται από το δάσος Νταλαμήτρου που είναι βιότοπος της αρκούδας και από τις κορυφές Φούρκα (1.820μ.), Όρνιο (1.800μ.) και Πυργάκι (1.600μ). Από τη Φούρκα διακρίνεται η Άρτα και ο κάμπος των Τρικάλων. Η Φούρκα προσφέρεται για ορειβασία, ενώ το δάσος Νταλαμήτρου για κυνήγι, και ο Φουρνιώτης και Μποντούλας για ψάρεμα πέστροφας.

Το χωριό είναι ιδιαίτερα προσβάσιμο καθότι ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος, και κατοικείται κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ το χειμώνα ερημώνει καθώς οι κάτοικοί του κατεβαίνουν στα λεγόμενα χειμαδιά. Στην όμορφη πλατεία του χωριού γίνεται μεγάλο διήμερο πανηγύρι στη γιορτή της Αγίας Παρασκευής, με παραδοσιακή ορχήστρα και χορό μέχρι πρωίας, ενώ έχει καθιερωθεί πλέον και το λεγόμενο καζάνι ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, όπου διανέμεται δωρεάν φαγητό μετά τη λειτουργία. Οι κάτοικοι του Παραμέρου είναι στην πλειονότητά τους κτηνοτρόφοι, ενώ παράλληλα τους καλοκαιρινούς μήνες λαμβάνει χώρα καλλιέργεια διαφόρων γεωργικών προϊόντων, με βιολογικές μεθόδους. Για τους λάτρεις της φύσης το Παράμερο αποτελεί μοναδικό προορισμό καθώς μπορούν να αναπτύξουν ποικίλες δραστηριότητες μέσα σε ένα περιβάλλον απαράμιλλου φυσικού κάλλους.

Πολυνέρι

Το Πολυνέρι βρίσκεται σε υψόμετρο 750μ., απέχει από τα Τρίκαλα 70 χλμ., και έχει 70 κατοίκους. Είναι το τελευταίο χωριό του νομού στα σύνορα με την Καρδίτσα και το προτελευταίο στα σύνορα με την Άρτα. Αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφο υπέρ της επισκοπής Σταγών ως Κοθώνι, το 1393. Πιστεύεται ότι το όνομα οφείλεται σε κύριο όνομα (του Κοθώνη). Αυτή η άποψη δεν αντικρούει αναγκαστικά εκείνους που συσχετίζουν το όνομα με την αρχαία ελληνική λέξη «κώθων» που σημαίνει πήλινο αγγείο, κύπελλο, ποτήρι. Λιγότερο πιθανή θεωρείται η εκδοχή το όνομα να οφείλεται στον αρχαίο βασιλιά Κόθωνα.

Στην απογραφή του 1454/55 δεν αναφέρεται, ίσως γιατί δεν ήταν τόπος μόνιμης κατοικίας. Υπάρχουν ευρήματα αρχαία, προχριστιανικά, μεταβυζαντινά. Υπάρχουν τρεις εκκλησίες που λειτουργούν (του Αγίου Νικολάου και της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, όπου υπάρχουν κάποιες αξιόλογες τοιχογραφίες, και της Παναγίας, που κατά την παράδοση χτίστηκε το 1500) και σώζονται τα ερείπια άλλης μιας (του Αγίου Γεωργίου).

Υπάρχουν ακόμη τα ερείπια από δύο νερόμυλους (έναν κοινοτικό και έναν ιδιωτικό), από Μαντάνια και Δριστέλες. Οι ποταμοί Αρέντιος και Χαντζής σμίγουν και χύνονται στον Αχελώο προσφέροντας μια πανέμορφη εικόνα. Επίσης στη θέση <<Κορακονήσι>> σώζεται το πέτρινο τοξωτό γεφύρι του ΚΟΡΑΚΟΝΗΣΙΟΥ, το οποίο παλιότερα εξυπηρετούσε την επικοινωνία των χωριών Πολυνερίου, Μυρόφυλλου με τα Ελληνικά και από εκεί προς Μουζάκι – Τρίκαλα – Καρδίτσα.  Είναι μονότοξο με αρκάδες, με εντοιχισμένη πλάκα χρονολογίας, το 1201.  Έχει άνοιγμα τόξου 9.20 μ., πλάτος 2.50 μ., ύψος 630 μ. και μήκος 23.30μ. Στο χωριό λειτουργεί λαογραφικό μουσείο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το πρωτάθλημα δηλωτής που διοργανώνεται στο Πολυνέρι κάθε πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου, ενώ κάθε Ιούλιο ο πολιτιστικός σύλλογος διοργανώνει στη θέση «Γκορτζιά» το ετήσιο αντάμωμα των απανταχού Πολυνεριτών, με διάφορες εκδηλώσεις.

Στουρναραίικα

Τα Στουρναραίικα συναντά κανείς στο 37ο χλμ. της Εθνικής οδού Τρικάλων–Άρτας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 840μ., απέχει 36 χλμ. από τα Τρίκαλα, και έχει 545 κατοίκους. Η πρώτη αναφορά που έχουμε για το χωριό είναι στην τουρκική απογραφή του 1454/55 με το όνομα «Κούτσαινα». Το χωριό ονομάστηκε Στουρναραίικα το 1929 προς τιμήν του Νικολού Στουρνάρη. Οι απόψεις για τη σημασία του ονόματος διίστανται. Κάποιοι υποστηρίζουν πως πρόκειται για λέξη σλαβικής καταγωγής και σημαίνει οικογενειακό χωριό ή ότι πρόκειται για ανθρωπονύμιο, ενώ η άλλη άποψη υποστηρίζει πως προέρχεται από την αλβανική λέξη kuze, που δηλώνει μεγάλο και ρηχό ταψί με γυρισμένα χείλη. Ήταν η πατρίδα του Νικολού Στουρνάρη, οπλαρχηγού του αρματολικίου «πόρτα κολ» (πολιταρχία), που στις 5 Ιουλίου 1821 κήρυξε την επανάσταση στην περιοχή του Ασπροποτάμου μαζί με τον Χατζηπέτρο και το Λιακατά.

Ο Νικολός Στουρνάρης έπεσε στην έξοδο του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου 1826. Στο χωριό δίδαξε το 1777 (κατ’ άλλους το 1779) ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Η παράδοση αναφέρει πως το χωριό επισκέφτηκε ο Ρήγας Βελεστινλής, μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο καθώς και ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ. Ο L.Hezey το 1858 το χαρακτήρισε ως το σημαντικότερο χωριό της περιοχής. Το χωριό ονομάστηκε Στουρναραίικα το 1929 προς τιμήν του Νικολού Στουρνάρη. Στα χρόνια της κατοχής και της εθνικής αντίστασης ήταν έδρα της Ιης Μεραρχίας του ΕΛ.ΑΣ. Πριν φτάσουμε στο χωριό, σε ένα από τα πανέμορφα σημεία της διαδρομής, συναντούμε δύο γραφικές γέφυρες, την Πηγή των Θεών και το Εκκλησάκι του Αη-Νικόλα, το οποίο είχε καταστραφεί από κατακλυσμό και μόλις πρόσφατα ανακατασκευάστηκε. Από εκείνο το σημείο είναι ορατός ο εντυπωσιακός καταρράκτης «κοριτσαμπήδημα». Σύμφωνα με το θρύλο, από εκείνο το σημείο έπεσαν τρία κορίτσια για να γλιτώσουν από τα χέρια Σαρακηνών ή Τούρκων που τα καταδίωκαν. Στη θέση «Κουκουρέλος», κοντά στο χωριό, υπάρχουν ερείπια κάστρου ελληνιστικών χρόνων.

Στο κέντρο του χωριού η πλατεία και η πέτρινη βρύση της σκεπάζονται από τον τρισαιωνόβιο πλάτανο, ένα από τα ελάχιστα, τέτοιου είδους, μνημεία της φύσης. Λίγο έξω από το χωριό υπάρχει η θέση Ψάρρο, ονομασία που οφείλεται στον αρματολό του 1821 καπετάν–Ψαρρό, που σκοτώθηκε σ’ εκείνο το σημείο. Προχωρώντας και φτάνοντας στο βουνό Κυδωνιά, υπάρχει το ομώνυμο σπήλαιο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Στο χωριό υπάρχουν ακόμη δύο νερόμυλοι, ενώ μπορούμε να συναντήσουμε και λιθοξόους. Τα γύρω βουνά (Αυγό, Κυδωνιά, Καρατζούνη, Σφένδαμος, Πυργάκια, Λουπάτα, Μαυροπούλι, Μποζιάρης-Πικοράρος, Πετρόσκαλες, Φούρκα, κτλ.), με υψόμετρο που κυμαίνεται από 1.200 ως 2.000 περίπου μέτρα, προσφέρουν εκπληκτική θέα. Μπορεί κανείς από το κατάλληλο σημείο να αντικρίσει το θεσσαλικό κάμπο, τη Λίμνη Πλαστήρα, τα Τζουμέρκα και τα Άγραφα. Προσφέρονται δυνατότητες για δραστηριότητες όπως πεζοπορία, αναρρίχηση, κυνήγι, ψάρεμα πέστροφας στο «πηγαδάκι», λίγο πιο κάτω απ’ τις πηγές της Γκούρας.

Στο διάσελο υπάρχει βιότοπος της καφετιάς αρκούδας και του λύκου. Το χωριό πανηγυρίζει στις 20 Ιουλίου στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, στις 26 Ιουλίου στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στο κέντρο του χωριού, και στις 15 Αυγούστου στην εκκλησία της Παναγίας, στον ομώνυμο συνοικισμό. Σ’όλες τις περιπτώσεις ακολουθούν εκδηλώσεις, παράθεση φαγητού και γλέντι, στο οποίο συμμετέχει όλο το χωριό. Ο συνοικισμός Καστανιά (Ράχοβο), που ανήκει στα Στουρναραίικα, πανηγυρίζει στις 29 Αυγούστου στο ξωκλήσι του Ιωάννη του Προδρόμου, όπου υπάρχουν τοιχογραφίες που χρονολογούνται από το 1663/64.